فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر

کسانِ دیگری فقط آمده بودند روزنامه بخرند. خیلی‎ها هم بودند که با ما گپی می‎زدند و من همواره فکر کرده‎ام که حضورشان در سکوی نزدیک‎ترین ایستگاهِ راه‎آهنِ کوشکِ کوچکشان فقط برای آن بود که هیچ کارِ دیگری جز آن نداشتند که بیایند و چند آدمِ آشنا ببینند. خلاصه این که، آن توقف‎های قطارِ کوچک هم صحنه‎ای از ز فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

آدم‎ها در رابطه با ما پیوسته جابه‎جا می‎شوند. در حرکتِ نامحسوس اما ازلیِ جهان، ایشان را انگار ساکن در نظر می‌آوریم، در نگاهی آنی و آن چنان کوتاه که جابه‎جایی‎شان به چشم‎مان نمی‎آید. اما کافی است در حافظه‎مان به دو تصویرِ دو زمانِ متفاوتِ ایشان نظر کنیم، حتا به فاصله‎ای آن‎قدر نزدیک که خود در درونِ خویشتن تغییرِ دست‎کم محسوسی نکرده باشند، تا از تفاوتِ دو تصویر به میزان جابه‎جایی‎شان نسبت به خودمان پی ببریم. + پروست فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

قطاری که به سمتِ مشهد می‎رفت... آن شبِ بهاریِ سال‎هایِ ـ انگار ـ خیلی دور... فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

همین که تنها شدیم و به راهرو پا گذاشتیم آلبرتین به من گفت: «برای چه با من درافتاده‎اید؟» آیا درشتی‎ام با او برای خودم هم دردناک بود؟ آیا فقط نیرنگی ناخودآگاه نبود که به کار می‎بردم تا دوستم در برابرِ من ناگزیر از رفتارِ ترس‎آلود و التماس‎آمیزی شود که به من امکان دهد از او سوال کنم، و شاید سرانجام بفهمم کدام‎یک از دو حدسی که از مدت‎ها پیش درباره‎اش می‎زنم درست است؟ هر چه بود با شنیدن آن سوالش ناگهان دستخوشِ خوشحالی کسی شدم که پس از مدت‎ها به هدفی دلخواه دست یافته باشد. * گو این‎که با این گونه تاکید گذاشتن بر سردیِ عواطفم با آلبرتین، به دلیلِ یک وضعیت و یک هدفِ خاص، کاری جز حساس‎تر کردن و تشدیدِ آن تناوبِ دوزمانه‎ای نمی‎کردم که عشق نزدِ همه‎ی کسانی دارد که بیش از حد به خود شک دارند، و باور نمی‎توانند کرد که زنی هرگز دوستشان بدارد، و خود نیز بتوانند او را به راستی دوست بدارند. اینان خود را خوب می‎شناسند و می‎دانند که درباره‎ی زنانی هر چه با هم متفاوت‎تر، امیدها و دلشوره‎های یکسانی حس کرده‎اند، خیال‎های یکسانی در سر پرویده‎اند، جمله‎های یکسانی به زبان آورده‎اند، و در نتیجه فهم فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

امروز عکس غم‎انگیزی دیدم. آن‎قدر غم‎انگیز که وادار به توقف، و تفکرم کرد و کارش به «این»‎جا هم رسید. عکسی از دورانِ اوج پلاسکو، شلوغ و پر جنب و جوش. ولی چیزی که غم‎انگیز بود، شلوغی و زندگی درون عکس، بی‎خبر از فاجعه‎ی خفته در دلِ این مکان، نبود. تابلوی، حالا کاملا مشخص و توی چشم‎زنی بود با عنوان کالای ایمنی و آتش‎نشانی. تابلویی که جوری نیست که در حالتِ عادی خیلی به چشم بیاید، حل شده بود در محیط. اما حالا، بعد از گذرِ حادثه... فاجعه... این‎طور توی چشم همه‎ی کسانی که عکس را می‎بینند می‎زند... با وجود جنب و جوشِ پاساژ و حوض‎های زنده و... و غم‎انگیز این‎که، تمامِ کسانی که برای سال‎ها آن تابلو را دیده بودند، هر روز، یا یک روز اتفاقی در حال گذر از آن‎جا... یا نگاه‎های هر روزه‎ای که از فرطِ عادی شدنِ منظره، حتا نمی‎دیدندش، هیچ‎کس حتا فکرش را هم نمی‎کرد که... و... هزاران چیزی که هر روز، خیلی عادی نگاه‎مان را جلب می‎کنند یا... نمی‎کنند، در حالی که ممکن است گره خورده باشند با تراژدی‎ای در آینده... و هیچ‎کس خبر ندارد. هیچ‎کس.   پ. ن.: اندوهِ عمیقِ پلاسکو را از یاد نبریم.   * حمید مصد فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

به سنت هر سال، که هیچ‎وقت عملی نمی‎شود، مثلا پارسال، از بین فیلم‎هایی که قرار بود «حتما» تماشایشان کنم، فقط ابد و یک روز و فروشنده را دیدم، امسال هم فیلم‎هایی را انتخاب کرده‎ام برای «حتما» دیدن! از همان «حتما»های بی‎اعتبارِ هر سال! ایتالیا ایتالیا، ماجرای نیمروز، ویلایی‎ها، رگِ خواب. پ. ن.: کسی توی جشنواره فیلمی تماشا کرد؟ فیلمی را برای تماشا انتخاب کردید؟ فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

می‎دانستم که شادکامی هیچ‎گاه کاملا تسلیم آدم نمی‎شود و آلبرتین هنوز در سنی است که (برخی کسان همیشه در آن می‎مانند و) آدمی هنوز کشف نکرده که این نقصِ شادکامی به کسی مربوط می‎شود که آن را حس می‎کند و نه کسی که ارائه‎اش می‎کند، و در نتیجه شاید می‎کوشید منشاء ناکامی‎اش را در من بجوید. * مشتاقانه آرزومندِ‌ دنیای دیگری هستی که در آن همانند همان کسی باشی که در این جهانی. اما غافلی از این که حتا بدون آن که منتظر آن جهان باشی،‌ در همین یکی،‌ پس از چند سالی دیگر پایبندِ آنی نیستی که بودی و دلت می‎خواست تا ابد چنان بمانی. حتا بدون این فرض که مرگ ما را بیش از آن تغییر می‎دهد که از دگرگونی‎های زندگی برمی‎آید، اگر در آن جهانِ دیگر به «من»ی بربخوریم که در گذشته بودیم،‌ از خود به همان گونه رو برمی‎گردانیم که از کسانی که با ایشان دوستی نزدیک داشتیم اما مدت‎هاست که دیگر ندیده‎ایم... چه بسیار خیالِ‌ بهشت،‌ یا چندین بهشت پی‎درپی را در سر می‎پروریم،‌ اما همه‎شان،‌ بسیار پیش از آن که مرده باشیم،‌ بهشتِ گم‌‎‏شده‎اند،‌ و شاید در آن‎ها خود را گم‎شده حس کنیم.  + جستجو - پروست فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

به بهانه‎ی کتاب‎هایَت با من تماس بگیر به بهانه‎ی فیلم‎هایی که از خانه‎ات برداشته‎ام به بهانه‌‎ی شعرهایی که برایم نخوانده‎ای با من تماس بگیر به بهانه‎ی بهانه‎هایی که نداری   + منیره حسینی فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

مرا ببخش اگر پیدایت نکردم + رویا شاه‎حسین‎زاده فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...

فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر...